പ്രധാനമായും ക്രിസ്മസ് ക്രിബ് (പുല്‍ക്കൂട്), ക്രിസ്മസ് കരോള്‍, ക്രിസ്മസ ്ട്രീ, ക്രിസ്മസ് ഫാദര്‍, ക്രിസ്മസ് കാര്‍ഡ് എന്നിവയാണ് കാലത്തിനൊത്തു മാറുകയും വിപുലമാകുകയും ചെയ്യുന്ന തിരുപ്പിറവി ആചാരങ്ങള്‍. മനുഷ്യരാശിയുടെ ഭാവിഭാഗധേയം നിര്‍ണയിക്കുന്നതില്‍ ഏറ്റവും വലിയ പങ്കുവഹിച്ച ആ ചരിത്രസംഭവം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇരുപതു നൂറ്റാണ്ടുകള്‍ കഴിഞ്ഞു.
ക്രിസ്മസ് ക്രിബ് (പുല്‍ക്കൂട്)
ആദ്യത്തെ ക്രിസ്മസ് രാത്രിയില്‍ ബത്ലഹേമിലെ പുല്‍ക്കൂട്ടില്‍ ക്രിസ്തുദേവന്‍ ജനിച്ചശേഷം അവിടെ കണ്ട കാഴ്ചയാണല്ലോ പുല്‍ക്കൂട്ടില്‍ ചിത്രീകരിക്കുന്നത്. പരസ്യമായ ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ തുടങ്ങിയതിനുശേഷം പുല്‍ക്കൂട്ടിലെ ഉണ്ണിയേശുവിന്റെ രൂപം ഉണ്ടാക്കി അതിനുചുറ്റും വൃത്താകൃതിയില്‍ നിന്ന് പാട്ടുകള്‍പാടുന്ന പതിവ് ഉണ്ടായിരുന്നു.
പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഫ്രാന്‍സിസ് ഓഫ് അസീസിയാണ് പുല്‍ക്കൂടിന് ശരിയായ രൂപം നല്‍കിയത്. 1223 ല്‍ അദ്ദേഹം തന്റെ താമസസ്ഥലത്തിനടുത്ത് ഒരു താഴ്വരയില്‍ കുറെ ആട്ടിടയന്മാര്‍ വിശ്രമിക്കുന്ന കാഴ്ചകണ്ട് ക്രിസ്തുദേവന്റെ ജനനത്തെപ്പറ്റിയും ആദ്യത്തെ ക്രിസ്മസ് രാത്രിയെപ്പറ്റിയും ഓര്‍ക്കാനിടയായി.
ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങളുടെ ഭാഗമായി ബേത്ലഹേം പുല്‍ക്കൂട്ടില്‍ ആദ്യ ക്രിസ്മസ് രാത്രിയിലുണ്ടായിരുന്നപോലെയുള്ള കാഴ്ചകള്‍ക്ക് രൂപം നല്കി. ഒരു പുല്‍ക്കൂട് ഉണ്ടാക്കി, പിന്നെ മെഴുകുകൊണ്ട് ഉണ്ണിയേശുവിന്റെ രൂപം ഉണ്ടാക്കി പുല്‍ക്കൂട്ടില്‍ വച്ചു. തന്റെ ആശ്രമത്തിലുണ്ടായിരുന്ന മറ്റ് ആളുകളെയും പശു, ആട്, കഴുത എന്നിവയെയും കൂട്ടി, ആദ്യ ക്രിസ്മസ് രാത്രിയിലെ കാഴ്ച പൂര്‍ണമാക്കി. ആഘോഷ പരിപാടി വളരെ ഭംഗിയായിരുന്നു. അദ്ദേഹം അതിനടുത്തുനിന്ന് ആനന്ദംകൊണ്ട് കണ്ണീര്‍പൊഴിച്ചു.
ഭക്തജനങ്ങള്‍ക്ക് ഈ കാഴ്ച നന്നായി ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. തുടര്‍ന്ന് ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങളുടെ ഒരു പരിപാടിയായി പല സ്ഥലങ്ങളിലും പുല്‍ക്കൂടുകള്‍ ഉണ്ടാക്കി പ്രദര്‍ശിപ്പിക്കുന്നത് പതിവായിത്തീര്‍ന്നു.
ക്രിസ്മസ് കരോള്‍
ഉണ്ണിയേശുവിന്റെ രൂപത്തിന് ചുറ്റും നിന്ന് പാട്ടുകള്‍ പാടുന്ന രീതി നാലാം നൂറ്റാണ്ടുമുതല്‍ നിലവിലുണ്ടായിരുന്നു. പതിമൂന്നാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ 'ഫ്രാന്‍സിസ് ഓഫ് അസീസി' തന്നെയാണ് ഇതിന് പ്രാധാന്യം നല്‍കിയത്. വീടുകള്‍ തോറും കയറി പാട്ടുകള്‍ പാടി ക്രിസ്തുദേവന്റെ ജനനത്തെ വിളിച്ചറിയിക്കുന്ന രീതി പതിനഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ നിലവില്‍ വന്നു.
സൈലന്റ്നൈറ്റ്-ഹോളിനൈറ്റ്' എന്ന പ്രസിദ്ധമായ പാട്ട് 1818 ല്‍ ഓസ്ട്രിയന്‍ പാതിരിയായ 'ഫാദര്‍ ജോസഫ് മോഹര്‍' ആണ് രചിച്ചത്. ആ വര്ഷം ക്രിസ്മസിന്റെ തലേരാത്രി തന്റെ പള്ളിയിലെ ഓര്‍ഗന്‍ എലി കരണ്ട് നശിപ്പിച്ചതിലുള്ള ദുഖവുമായി നടന്ന ഫാ.മോഹര്‍ ക്രിസ്മസ് ചടങ്ങുകളില്‍ പാട്ടുകള്‍ക്ക് താളം പകരുവാന്‍ എന്തുചെയ്യുമെന്നറിയാതെ കുഴങ്ങി.
രാത്രിയില്‍ പുറത്തേക്ക് നടക്കാനിറങ്ങിയ അദ്ദേഹം അവിചാരിതമായി ഒരു കുന്നിന്‍മുകളില്‍ നില്‍ക്കുകയും നക്ഷത്രങ്ങള്‍ തിളങ്ങിനിന്ന ശാന്തമായ ആ രാത്രിയില്‍ പെട്ടെന്ന് ബേത്ലഹേമിലെ ആദ്യ ക്രിസ്മസ് രാത്രിയെപ്പറ്റി ഓര്‍ക്കുകയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ നാവില്‍ നിന്നും നാലുവാക്കുകള്‍ പുറത്തുവരികയും ചെയ്തു-'സൈലന്റ് നൈറ്റ്-ഹോളി നൈറ്റ്'.
ഉടനെതന്നെ അദ്ദേഹം പള്ളിയിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയി കുറെ വരികള്‍ കൂടി എഴുതി ആ പാട്ടുകള്‍ പൂര്‍ത്തിയാക്കി.
രാവിലെ ഫാ.മോഹറിന്റെ സ്നേഹിതനും ക്വയര്‍ മാസ്റ്ററുമായ 'ഫ്രാന്‍സ് ഗ്രബര്‍' അതിന് ഈണം നല്കി മെച്ചപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു.
ക്രിസ്മസ് രാത്രിയില്‍ ഈ പാട്ട് ഓര്‍ഗന്‍ ഇല്ലാതെ വെറും ഒരു ഗിറ്റാര്‍ മാത്രം ഉപയോഗിച്ച് വളരെ ഭംഗിയായി പാടാന്‍ സാധിച്ചു. പള്ളിയിലെ ചടങ്ങുകള്‍ക്ക്ശേഷം കൊയര്‍ മാസ്റ്ററുടെ ഭാര്യ പറഞ്ഞ വാക്കുകള്‍ ഇന്ന് സാക്ഷാല്‍ക്കരിക്കപ്പെടുകയാണ്. 'നാമെല്ലാം മരിച്ചുപോകും, എന്നാല്‍ സൈലന്റ് നൈറ്റ്-ഹോളി നൈറ്റ്' എന്ന പാട്ട് എന്നെന്നും ജീവിച്ചിരിക്കും.
ക്രിസ്മസ് ട്രീ
പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജര്‍മനിയിലെ മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂതറാണ് ക്രിസ്മസ് ട്രീയുടെ ഉദ്ഭവത്തിന് കാരണഭൂതനെന്നാണ് ഇന്ന് പരക്കെ അറിയപ്പെടുന്നത്. ക്രിസ്മസിനു തലേ രാത്രി പൈന്‍ മരങ്ങള്‍ തിങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന സ്ഥലത്തുകൂടി നടന്നുപോയ മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂതര്‍ക്ക് മരങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍ കൂടി നക്ഷത്രങ്ങള്‍ തിളങ്ങിനില്‍ക്കുന്ന കാഴ്ചകണ്ട് സന്തോഷം തോന്നി.
അദ്ദേഹം ഒരു ചെറിയ മരം വെട്ടി വീട്ടില്‍ കൊണ്ടുപോയി ക്രിസ്മസ് രാത്രിയില്‍ നക്ഷത്രങ്ങള്‍ക്കു പകരമായി മെഴുകുതിരികള്‍ അതില്‍ കത്തിച്ചുവച്ച് ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ നടത്തിയതായി പറയപ്പെടുന്നു. അതിനുശേഷം ഈ രീതി ക്രമേണ പ്രചാരത്തില്‍ വന്നു.
ക്രിസ്മസ് ഫാദര്‍ (സാന്താക്ളോസ്)
'സെന്റ് നിക്കോളാസ്" അഥവാ 'സിന്റര്‍ ക്ളോസ്' എന്ന പേരില്‍ നിന്നുമാണ് 'സാന്താക്ളോസ്' എന്ന പേരിന്റെ ഉദ്ഭവം എന്നാണ് നിലവിലുള്ള വിശ്വാസം. നാലാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ജീവിച്ചിരുന്ന സെന്റ് നിക്കോളാസ് എന്ന ആര്‍ച്ച് ബിഷപ്പിനെ അമേരിക്കയിലേക്ക് കുടിയേറിപ്പാര്‍ത്ത ഡച്ചുവംശക്കാര്‍ അവരുടെ കാവല്‍ പിതാവായി കരുതിയിരുന്നു.
സിന്റര്‍ ക്ളോസാണ് അമേരിക്കയില്‍ സാന്താക്ളോസ് ആയി മാറിയത്. സെന്റ് നിക്കോളാസ് വെള്ളക്കുതിരപ്പുറത്തു വീടുകളുടെ മുകളില്‍ കൂടി വന്ന് ചിമ്മിനിയില്‍ കൂടി താഴെ തീകായുന്ന സ്ഥലത്ത് വച്ചിട്ടുള്ള തടികൊണ്ടുള്ള ഷൂസുകളില്‍ സമ്മാനങ്ങള്‍ നിക്ഷേപിക്കുമെന്ന വിശ്വാസം ഡച്ചുവംശജര്‍ നിലനിര്‍ത്തിയിരുന്നു.
ഇന്ന് നാം അറിയപ്പെടുന്ന രൂപത്തില്‍ പൂര്‍ണമായ ഒരു രൂപം സാന്താക്ളോസിന് ലഭിച്ചത് 1822 ല്‍ ആണ്. വേദശാസ്ത്രപണ്ഡിതനായിരുന്ന ഡോക്ടര്‍ 'ക്ളെമന്റ് ക്ളാര്‍ക്ക് മൂര്‍', ക്രിസ്മസിന് തലേദിവസം രാത്രിയില്‍ തന്റെ കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് സമ്മാനങ്ങള്‍ നല്‍കുവാനായി ഒരു വണ്ടിയില്‍ പോകുമ്പോള്‍ രചിച്ച കവിതയില്‍ സാന്താക്ളോസിനെ വിവരിച്ചിട്ടുണ്ട്.
തടിച്ച കുടവയറും, വെളുത്തനീണ്ട തൊപ്പിയും, ചുവന്ന കുപ്പായവും അണിഞ്ഞ്, സമ്മാനങ്ങള്‍ ഒരു സഞ്ചിയില്‍ പുറത്ത് തൂക്കിയിട്ട് സുസ്മേരവദനനായി എത്തുന്ന വൃദ്ധനായ സാന്താക്ളോസ് സുപരിചിതനായി തീര്‍ന്നിട്ടുണ്ട്.
ക്രിസ്മസ് കാര്‍ഡ്
കാര്‍ഡുകള്‍വഴി മംഗളങ്ങള്‍ നേരുന്ന രീതിക്ക് 1842 ലാണ് തുടക്കമിട്ടത്. ഇംഗ്ളണ്ടില്‍ 'വില്യം ഈഗ്ളി' തന്റെ ഒരു സ്നേഹിതന്‍ ചെയ്ത ഉപകാരങ്ങള്‍ക്ക് നന്ദി രേഖപ്പെടുത്തുവാന്‍ വേണ്ടിയാണ് ഇത് തുടങ്ങിയത്. ക്രിസ്മസ് കാലമായിരുന്നതുകൊണ്ട് ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങളുടെ ഒരു ചിത്രീകരണം കാര്‍ഡ് ബോര്‍ഡില്‍ വരച്ച് അതില്‍ ഇങ്ങനെ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു.
'വില്യം ഈഗ്ളിയുടെ കൂട്ടുകാര്‍ക്ക് സന്തോഷകരമായ ക്രിസ്മസ്'. ഈ കാര്‍ഡ് ഇന്നു നിലവിലുള്ള കാര്‍ഡുകളെക്കാള്‍ വലിപ്പമുള്ളതായിരുന്നു. ഈ കാര്യം ആരോ വിക്ടോറിയ രാജ്ഞിയുടെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെടുത്തി. രാജ്ഞി, 'ഡബ്ള്യു.ഇ.ഡോബ്സണ്‍' എന്ന ആര്‍ട്ടിസ്റ്റിനെക്കൊണ്ട് രാജുകുടുംബത്തിനുവേണ്ടി കാര്‍ഡുകള്‍ ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു.
1843 ല്‍ 'സര്‍ ഹെന്റി കോള്‍' തന്റെ സുഹൃത്തായിരുന്ന 'ജോണ്‍ കാല്‍കോട്ട് ഹോഴ്സിലി' രൂപകല്പന ചെയ്ത ക്രിസ്മസ് കാര്‍ഡ് പ്രിന്റ്ചെയ്യിക്കുകയും ചെയ്തു. ക്രമേണ ക്രിസ്മസ് കാര്‍ഡുകള്‍ അയയ്ക്കുന്ന രീതി പ്രചാരത്തിലാകുകയും ചെയ്തു.
ഇറ്റലിയിലെ ക്രിബും, ജര്‍മ്മനിയിലെ ക്രിസ്മസ് ട്രീയും, ഓസ്ട്രിയയിലെ "സൈലന്റ് നൈറ്റ് എന്ന 'കരോളും', അമേരിക്കയിലെ സാന്താക്ളോസും, ഇംഗ്ളണ്ടിലെ ക്രിസ്മസ് കാര്‍ഡും എല്ലാം ഇന്ന് ആഗോളവ്യാപകമായി ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ക്ക് വര്‍ണപ്പൊലിമയേകുന്നു. ഈ ആചാരങ്ങള്‍ക്കെല്ലാം ഒരു ശരിയായ രൂപം വന്നത് പന്ത്രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടിനുശേഷമാണ്.
ആദ്യത്തെ മൂന്നു നൂറ്റാണ്ടുകളില്‍ ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ പലകാരണങ്ങള്‍കൊണ്ടും നടന്നുകാണുകയില്ല.
പരസ്യമായ ക്ര്ിമസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ പ്രയാസമായിരുന്നിരിക്കണം. കൂടാതെ ക്രിസ്മസ് ആഘോഷങ്ങള്‍ക്ക് ക്രിസ്തീയ വിശ്വാസികളുടെ തന്നെ പ്രോത്സാഹനം ലഭിച്ചിരുന്നുമില്ല. അന്നു നിലവിലുണ്ടായിരുന്ന പീഡനമനുസരിച്ച് പരിശുദ്ധന്മാരുടെ ജന്മദിനം ആഘോഷിച്ചിരുന്നില്ല. 'കോണ്‍സ്റ്റന്‍ റ്റൈന്‍' ചക്രവര്‍ത്തി ക്രിസ്തുമതം സ്വീകരിച്ചതിനുശേഷം നാലാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഈ രീതിക്കെല്ലാം മാററം വന്നു.
ക്രിസ്തുദേവന്റെ ജനനത്തിനു മുന്‍പുതന്നെ ഡിസംബര്‍ 25 ഒരു പ്രത്യേക വിശേഷദിനമായി ആഘോഷിച്ചുവന്നിരുന്നതിനാല്‍ ആ ദിവസം തന്നെ ക്രിസ്തുദേവന്റെ ജന്മദിനമായി ആഘോഷിക്കുവാനുള്ള തീരുമാനം നാലാം നൂറ്റാണ്ടിന്റെ ആദ്യപകുതിയില്‍ തന്നെ ഉണ്ടായതായും കാണാം.
The name is good, the brand is bigTo work, they have set their own way
Nobody will care to hear what I say
My will be NULL, they wont change their way
I don’t know if I should stay.
The project is in a critical stage
But to do good work, this is the age
This dilemma is killing me day by day
I don’t know if I should stay.
The money is good, the place is great
But the development is at a very small rate
Should I go for the work, or wait for pay
I don’t know if I should stay!
The managers don’t know what they talk
The team doesn’t know where they walk
That’s a bad situation, what say?
I don’t know if I should stay.
I can go to any other place
But what if I get the same disgrace
I can’t keep switching day by day
I don’t know if I should stay.
The -ves are more, the +ves are less
Then why have this unnecessary mess
No more will I walk their way,
It’s all done, I won’t stay.
Thanks & Regards
Employee
Manager Response
Reply: What I want to say? (Manager)
The decision is good or decision is bad
Only God knows still I am glad
Keep moving in life that is what I can say
If you feel right go in the same way
May god give you the work, the challenge you want
Anyway there is always a second chance
Chances are there, grab them snatch them
That is what I can say
Keep on jumping companies to get more and more and more….
That will keep you always a fore (Even to me)
From my experience I can tell you
Being in software development is like taking hell out of you
You are frustrated since you have no quality work
And you were frustrated because you had quantity work
It’s always like that previous job was better than the current one
And expects the new job will be much better than this one
But what you get is a frustration level up to sun
Than you will again send the resignation like this one
This is all what I want to say
Have you completed all the formalities?
Filled the form and got it signed from department humanities (HR)
Once done you can take all your cash
But don’t refer others as they will follow you’re ***.
At last I appreciate your contribution to the company
Even though there was not any….
You will keep a copy of this with you for FYI
Don’t feel shy
As I also got it some time back from my old manger say Hi….
That is all what I want to say.
Thanks & Regards
Manager
കടപ്പാട് :- wordpress.com
| ഭീകരവിരുദ്ധ, ഏറ്റുമുട്ടല്‍ വിഭാഗം തലവന്മാര്‍ കൊല്ലപ്പെട്ടു
| |||||
| നാലു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുന്‍പ് മാര്‍ട്ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിംഗ് കണ്ട സ്വപ്നം ഒടുവില്‍ അമേരിക്കയില്‍ ചരിത്രമായി. അമേരിക്കയുടെ 44-ാമത് പ്രസിഡന്റായി ഡമോക്രാറ്റിക് പാര്‍ട്ടിയുടെ ബരാക് ഹുസൈന്‍ ഒബാമ (47) തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. അമേരിക്കയുടെ ചരിത്രത്തില്‍ ആദ്യമായി ഒരു കറുത്ത വംശജന്‍ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനത്തേക്ക് തെരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടു. 538 അംഗ ഇലക്ടറല് കോളജില്‍ ഇലക്ടറല് കോളജില്‍ 349 വോട്ടുകള്‍ ഒബാമ നേടി. 270 വോട്ടുകളാണ് വിജയിക്കാന്‍ വേണ്ടത്. റിപബ്ലിക്കന്‍ സ്‌ഥാനാര്‍ഥി ജോണ്‍ മക്കെയ്ന് 162 ഇലക്ടറല് വോട്ടുകളും നേടി. വോട്ടെണ്ണല്‍ പൂര്‍ത്തിയായ 46 സംസ്ഥാനങ്ങളില് 27 ഉം ഒബാമ മേല്‍ക്കൈ നേടി. റിപബ്ലിക്കന്‍ പാര്‍ട്ടിയുടെ കൈയ്യില്‍ നിന്നും നിര്‍ണ്ണായകമായ ഏഴു സീറ്റുകള്‍ ഒബാമ പിടിച്ചെടുത്താണ് ഗംഭീര വിജയം ആഘോഷിച്ചത്. ഒഹായോ, ന്യൂ മെക്സിക്കോ, കൊളറാഡാ, അയോവ, ഫ്ളോറിഡ, വെര്‍ജീനിയ നെവാഡ എന്നിവയാണ് ഒബാമയുടെ വിധി നിര്‍ണ്ണയിച്ചത്. ന്യൂയോര്‍ക്ക്‌, ന്യൂ മെക്സിക്കോ, ന്യൂഹാംഷെയന്‍, പെനിസില്‍വേനിയ, വിസ്‌കോണ്‍സില്‍, മിനിസോട്ട, ന്യൂഡഴ്‌സി, വെര്‍മണ്ട്‌, മെയ്‌ന്‍, മിഷിഗണ്‍, ഇലിനോയി, കണക്‌ടിക്കട്ട്‌, അയോവ, കൊളംബിയ, മേരിലാന്റ്‌, മസാച്യൂസിറ്റ്‌, ഡെലാവര്‍, ഒഹായോ, വിക്‌കോണ്‍സില്‍, വെര്‍മണ്ട്‌, വാഷിംഗ്ടണ്‍ ഡി സി എന്നിവിടങ്ങളില്‍ ഒബാമ ജയിച്ചു. കെന്റക്കി, വെസ്‌റ്റ് വെര്‍ജീനിയ, ലൂയിസിയാന, ടെക്‌സസ്‌, അലബാമ, മിസിസിപ്പി, യൂട്ടാ, ജോര്‍ജിയ, സൗത്ത്‌ കരോളൈന, ഒക്ലഹോമ, ടെനസിൗ നെബ്രാസ്ക എന്നിവിടങ്ങളില്‍ മക്കെയ്നും വിജയിച്ചു. വെള്ളക്കാരുടെ കോട്ടയും പ്രസിഡന്റ് ബുഷിന്റെ തട്ടകവുമായ ടെക്സസില്‍ മക്കെയ്ന് നിര്‍ണ്ണായക മുന്നേറ്റമാണ് നേടിയത്. ഇവിടെ 34 ഇലക്ടറല് വോട്ടുകളാണുള്ളത്. അതേസമയം സെനറ്റിലും കോണ്‍ഗ്രസിലും ഡമോ‍്രകാറ്റുകള്‍ ഭൂരിപക്ഷം ഉറപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു. പുതിയ വോട്ടര്‍മാരില്‍ 73%വും ഒബാമയെ പിന്തുണച്ചതായാണ് സൂചന. ഡജനകീയ വോട്ടുകളില്‍ 51% ഒബാമക്കും 49% മക്കെയ്നും ലഭിച്ചു. |
Barack Obama promised to run a different campaign for the United States' presidency. Defiantly inclusive, he wanted to avoid "negative" campaigning and to draw together this divided country around his positive image. Thrown into the national limelight after his remarkable speech at the Democratic National Convention in 2004, Obama became the standard-bearer for a new politics. "Do we participate in a politics of cynicism," he asked, "or do we participate in a politics of hope?" Then, he let loose with a flourish, "I'm not talking about blind optimism here - the almost wilful ignorance that thinks unemployment will go away if we just don't think about it, or the health care crisis will solve itself if we just ignore it. That's not what I'm talking about. I'm talking about something more substantial. It's the hope of slaves sitting around a fire singing freedom songs; the hope of immigrants setting out for distant shores... . Hope - hope in the face of difficulty. Hope in the face of uncertainty. The audacity of hope!" In keeping with his first name, Barack Obama was a breath of life in a political landscape torn between cynicism and ruthlessness.
When Obama decided to run for the presidency after his short stint as the Democratic Senator from Illinois, his candidacy was welcomed across the country. Running against the putative front runner, Senator Hillary Clinton (New York), he was at a disadvantage. Hillary Clinton, with her name recognition and her Rolodex from the White House years, not only had political capital to collect but also had better access to money than any other candidate running on either party ticket. In 2000, Hillary Clinton raised about $30 million in her victorious campaign against first Rudy Giuliani and then Rick Lazio (they raised a total of $60 million).
Six years later, with minimal opposition for her re-election campaign, Hillary Clinton pulled in $50 million but only spent $37 million. The remainder will go towards her presidential run. But Obama surprised Hillary Clinton with his popularity among voters and with his ability to raise money. By mid-June, both have raised about the same amount (about $26 million). Since money is the lubricant of today's "democratic" politics, the person who raises more money with the least amount of controversy is declared by the media to be the front runner and is thereby able to ride a kind of artificial momentum to the elections.
The public recognises that money has corrupted politics. A Washington Post poll found that 66 per cent of the public supports restrictions on the way that political candidates raise money, and a plurality of the population feels that the process is now corrupted by big business. Campaign finance laws make it to the floor of the Senate and the House, but the elected officials water them down. As veteran consultant Joe Trippi put it, the campaign finance situation "is kind of like the nuclear arms race. No one's willing to unilaterally disarm." A cynical attitude has taken hold, where these same political candidates argue that donations are a form of free speech and any attempt to regulate campaign finance is a restriction on these fundamental freedoms. Money then is a form of speech.
The money for the US elections comes, largely, from corporations whose interests are in finance, insurance and real estate (so-called FIRE); pharmaceuticals; media; and retail sales (such as Wal-Mart). These are the beneficiaries of globalisation and neoliberal polices, which tend to favour transnational corporations more than the benighted citizens of bounded nation states. Given this structure, it is virtually impossible for a serious candidate for elected office in the US to be critical of globalisation and neoliberalism. The most they can offer are gentle suggestions about the dangers or the immorality of inequality (as John Edwards has been trying to do). A frontal critique of the power of transnational corporations eclipses the candidate from money, which means marginal media attention (the fate of Ralph Nader in 2000 and 2004).
"Off-the-record" memo
In early June, the Obama campaign circulated an "off-the-record" memorandum to journalists entitled "Hillary Clinton (D-Punjab)'s Personal Financial and Political Ties". The joke, Democrat-Punjab, comes from a remark made by Senator Clinton at a March 2006 fundraiser hosted by Dr. Rajwant Singh in Maryland. "I can certainly run for the Senate seat in Punjab and win easily," she said, after Singh introduced her as the Senator not only from New York but also from Punjab (Singh is the National Chairman of the Sikh Council on Religion and Education, SCORE). The joke was tasteless in its first instance, and it remained offensive when it appeared in the Obama memo. Obama hastily distanced himself from the memo, which he called "stupid and caustic". This is the third time in a few months that Obama has had to put daylight between himself and his staff, a poor indication of his control over his campaign.
Obama's apology is credible to Sudhir Venkatesh, a professor of sociology and African American studies at Columbia University. When in graduate school at the University of Chicago, Chennai-born and US-raised Venkatesh was on a basketball team with Obama (who was then a charismatic young law professor and State Senator). Venkatesh interviewed Obama for his work on the public housing projects that bordered the university. "I was struck by how well Obama listens," Venkatesh told me. Obama is "fair-minded", he said, so "you can imagine how surprised I was when his team of professional consultants came up with this vile depiction of Indians and their relationship with the US. My first thought was Obama would never approve this. My second thought was his campaign is getting away from him, and he better do something".
The race to the White House is always dirty, regardless of the high-minded statements made by candidates. "Negative" campaigning is more the norm than the exception. In 2000, George W. Bush conducted a whisper campaign that John McCain's daughter (adopted from Bangladesh) is a "black child". This sort of racism is commonplace in American politics. The professional campaign staff that go from one election cycle to another are well schooled in "spin" (media manipulation). These consultants are so numerous that they have their own national organisation (American Association of Political Consultants) and their own magazine (Campaigns & Elections). In the 2003-04 election cycle, 600 political consultants earned more than $1.85 billion. "Dirty" politics is their bread and butter.
The memo attempted to raise the issue of Senator Clinton's passionate defence of outsourcing. In 2005, while on a trip to India, Hillary Clinton told a meeting of industrialists: "There is no way to legislate against reality. Outsourcing will continue." By her estimates, the US exported $5 billion in merchandise to India, and India exported $13.8 billion to the US. (The World Trade Organisation cites far lower figures for Indian exports, somewhere closer to half this figure.)
This unevenness does not sit well in the US. "I have to be frank," she told the business leaders, "people in my country are losing their jobs and US policymakers need to address this issue." Her suggestion was that "Indian companies should invest more in the US to create a balance in trade relations". The showcase for this is a small office opened by Tata Consultancy Services in Buffalo, New York. But Senator Clinton is not alone in her defence of outsourcing. The Democratic Party is broadly committed to outsourcing, although with a caveat: it does not "believe in tax giveaways that reward companies for moving American jobs overseas". But it will not do anything to halt the haemorrhaging of jobs.
Indian American groups such as the US India Political Action Committee (USINPAC) hastily protested the memo. USINPAC's Sanjay Puri wrote the Senator a tepid letter, which said: "We are concerned about media reports indicating your staff may be engaging in the worst kind of anti-Indian American stereotyping." A group called South Asians for Obama (SAFO) wrote the Senator a note saying that they were disturbed "by the clear anti-Indian sentiment" in the memo, and in a conference call with them and other Indian Americans, Obama's campaign manager David Plouffe apologised. "Make no mistake," Dave Kumar of SAFO told me, "we were very disappointed when we first saw the memo. However, the campaign manager and the Senator's personal response over the last couple of days have made it clear that the memo does not reflect the Senator's views." His statement to SAFO, Kumar continued, "makes it clear that he takes responsibility for the memo, understands the hurt it caused the Indian American community, and is taking steps to prevent such mistakes from occurring in the future".
Not being a think tank itself, SAFO deferred to the candidate on questions of outsourcing. But USINPAC has a clear position in favour of outsourcing, despite the way outsourcing has worked to strengthen corporate power over workers' rights both in the US and in India. In its summary note on Hillary Clinton, whom USINPAC appears to favour, the lobbying group writes approvingly: "Even though she was against outsourcing at the beginning of her political career, she has since changed her position and now maintains that offshoring brings as much economic value to the United States as to the country where services are outsourced, especially India." USINPAC was predisposed to take even a non-offensive criticism of outsourcing adversely.
Obama is on the progressive end of the Democratic Party, in that he is both for free trade and fair trade, for free trade agreements (as with Oman in 2006) and against free trade agreements (as with Central America in 2005), for globalisation and for job creation in the US. This ambivalence is the best there is inside the Democratic Party, where the bosses are averse to anyone who crosses the major donors.
With no precise alternatives to offer on globalisation's impact on the US working class, the Democratic Party's base, the Obama campaign resorted to a politics of despair and distortion. "Workers who have been laid off in upstate New York might not think that her recent joke that she could be elected to the Senate seat in Punjab is that funny." What is sadly humorous is that the Obama campaign did not go after Hillary Clinton's far more substantial vulnerability: she is a subsidiary of oil companies, pharmaceutical firms and defence contractors, not to speak of trial lawyers and media conglomerates. Obama's campaign is as prone to these interests as Hillary Clinton's. Instead of putting those social forces that produce job loss in their sights, Obama's campaign went after one small subset of donors, Indians. Obama recognised this problem: "The issue of outsourcing is a genuine and important issue but to refer to one country was, I think, an error." More than error, it was lack of judgment from someone who is very aware of the way racism functions in US society.
Unmade in America
The US Commerce Department spent $335,000 in 2003-04 on what was considered a comprehensive study on the impact of high-tech job loss in the US. Required to release the 360-page report in July 2004, the Bush administration stalled. Instead, in September 2005, it produced a tepid 12-page summary that championed job loss as a gain for the US economy. A fight in Congress eventually brought this document into the public domain although newspapers have failed to give it the attention it deserves.
The study shows that the attrition of jobs in the high-tech sector is quite serious for those who live within the US. Between 2000 and 2003, the number of engineers employed in the US dropped by 4,000, while those hired by US semiconductor firms offshore increased by 10,000. "As leading companies locate in or contract with labour in other countries," the report argues, "concerns about the shift of work include fears that higher value work may shift from the United States to other locations, impacting US industrial strength and high-salary employment... . Offshoring of design work can also impose downward pressure on US wages and reduce the demand for US design engineers. As the number of overseas design centres increases, it may draw foreign talent from the United States."
Princeton economist Alan Blinder's "Offshoring: The New Industrial Revolution?" (Foreign Affairs, March/April 2006) explores the extent of the problem. "We have so far barely seen the tip of the offshoring iceberg," he writes, "the eventual dimensions of which may be staggering." In our time, manufacturing jobs have been exported out of the US at an alarming rate for workers, while service jobs have only begun to disappear. "The fraction of service jobs in the United States and other rich countries that can potentially be moved offshore is certain to rise as technology improves and as countries such as China and India continue to modernise, prosper, and educate their work forces. Eventually, the number of service-sector jobs that will be vulnerable to competition from abroad will likely exceed the total number of manufacturing jobs. Thus, coping with foreign competition, currently a concern for only a minority of workers in rich countries, will become a major concern for many more."
Blinder is right about what outsourcing is doing to the capacity of US job creation, but he exaggerates its benefits to India. In India, the information technology sector, for instance, is an enclave that employs just about less than a million workers. This is hardly civilisation-changing, even if the media hype tries to make it so (Planet India, India Inc.).
No American politician has shown leadership on the issue of globalisation and outsourcing. To do so would mean that they must challenge the power of global financial firms, many of whom are their biggest campaign financiers. Instead of going after the real issues, there is a temptation either to resort to fear-mongering about particular peoples (China or India) or to obfuscate the matter by triangulation (being in favour of both fair and free trade). Obama's misstep is an indication of the paucity of debate about an issue that is central to the fears of a neglected element in US electioneering: the electorate.
Vijay Prashad is the George and Martha Kellner Chair of South Asian History and Director of International Studies at Trinity College, Hartford, CT His new book is The Darker Nations: A People's History of the Third World, New York: The New Press, 2007. He can be reached at:vijay.prashad@trincoll.edu
.JPG)
